Siedlisko Pod dębem


Idź do treści

Okolice


ZAPRASZAMY


Odpoczywając w naszym siedlisku warto odwiedzić kilka ciekawych miejsc znajdujacych się w pobliżu.
Klikajac na napis
>>>MAPA DOJAZDU<<< zobaczycie Państwo mapę dojazdu do określonej miejscowosci lub miejsca.
Klikając na
zdjęcie obok miejscowości zostaniecie Państwo przekierowani do strony, z której zostały zaczerpnięte informacje i gdzie będziecie mogli dowiedzieć się bardziej szczegółowo na temat interesującego Was miejsca.


MIŁEGO ZWIEDZANIA





Jabłeczna

Jak głoszą miejscowe przekazy ludowe, inspiracją do założenia Monasteru Jabłeczyńskiego było cudowne pojawienie się w pobliżu wsi Jabłeczna ikony św. Onufrego, która przypłynęła rzeką Bug. Mieszkańcy Jabłecznej oraz właściciele pobliskich posiadłości odczuli to jako przejaw szczególnej łaski Boga i na miejscu pojawienia się ikony założyli prawosławny monaster. Autorytatywnym dokumentem jest zapis (adnotacja) z rękopisu reguły nabożeństwa (ustawu) z roku 1498, którą brzescy mieszczanie podarowali Monasterowi św. Onfrego. ...

>>> MAPA DOJAZDU<<<


Pratulin


Wieś nad Bugiem etnicznie rusińska, istniała już w XV wieku pod nazwą Hornowo. We wsi znajduje się Parafia św. Apostołów Piotra i Pawła w Pratulinie a jednocześnie Sanktuarium poświęcone męczennikom podlaskim – 13 unitom, którzy 24 stycznia 1874 zginęli z rąk żołnierzy rosyjskich w obronie wiary katolickiej; późnoklasycystyczny kościół z XVI w., przebudowany w XVII w.; w nim cenna ikona Matki Boskiej z XVII w. wykonana na blasze.
Wieś jest położona w malowniczym falistym terenie w zakolu Bugu.

>>> MAPA DOJAZDU<<<




Janów Podlaski


Dzisiejszy Janów to miejscowość słynąca głównie z hodowli koni czystej krwi arabskiej oraz corocznych aukcji koni przyciągających licznych hodowców i wystawców z kraju i z zagranicy. Założona w 1817 państwowa stadnina koni to najbardziej znana i najstarsza stadnina w Polsce.Stadnina specjalizuje się w hodowli koni krwi arabskiej i półkrwi angloarabskiej.
Najwcześniejsze historyczne wzmianki o Janowie Podlaskim pochodzą z 1423 roku, gdy litewski Książę Witold darował wieś Porchów łuckiemu kościołowi katedralnemu. W 1465 Porchów uzyskał prawa miejskie chełmińskie i od imienia ówczesnego biskupa Jana Łosowicza przyjmuje nazwę Janów Biskupi. Otrzymuje herb z wizerunkiem hostii i kielicha. Położenie Janowa przy szlaku handlowym na trasie Kraków – Wilno, sprzyjało rozwojowi miasta. W roku 1570 miasto liczyło 500 domów, 5 tys. ludzi, bogate cechy kuśnierzy, szewców, zdunów, stolarzy. Biskupi łuccy posiadali w Janowie dwa kościoły, potężny zamek obronny i szmat okolicznych gruntów. W roku 1656, w czasie najazdu szwedzkiego warowna rezydencja i świątynie legły w gruzach. Siedziba biskupów nadawała się jedynie do rozbiórki. Dopiero w latach 1770-1780 z inicjatywy biskupa Pawła Turskiego w miejscu byłej rezydencji wybudowano późnobarokowy pałac z dwoma pawilonami przy dziedzińcu i otoczono go parkiem w stylu angielskim.
Z zachowanych budowli, które przypominają o minionej świetności Janowa oprócz pałacu biskupiego należy wymienić barokowy budynek kościoła pod wezwaniem św. Trójcy wzniesiony w latach 1714-1735, w 1741 roku podniesiony do godności kolegiaty (katedra w latach 1818-1867 i 1918-1924).

>>> MAPA DOJAZDU<<<



Romanów


Muzeum Józefa Ignacego Kraszewskiego
A tak On sam opisał posiadłość, w której dzisiaj znajduje się muzeum:

"
Na rozległej płaszczyźnie ciągnącej się ponad Bugiem, w Podlasiu dawnym, jest majętność zwana Romanowem. Piękne to miejsce o tyle, ile bez biegnącej wody i gór może być kraj jaki pięknym. Zdobią okolice i osadę samą lasy starych bardzo drzew, jedna z najcenniejszych ozdób, bo jej za żadne pieniądze dostać nie można (...). Na małym wzgórku wznosi się nowy, murowany dom mieszkalny, poważny, milczący, przed któren zajeżdża się okrążając dziedziniec otoczony zewsząd drzewy, zamknięty z jednej strony długimi, drewnianymi oficynami z drugiej strony odpowiadającymi im stajniami. Dookoła tych zabudowań i obszernego, cienistego ogrodu ciągną się kanały, otoczone olszami starymi, a każda prawie z nich nosi na sobie gniazdo bocianie. Od ganku wychodzącego na ogród, wzdłuż przezeń idzie ulica z ogromnych starych jodeł posępnie zawsze szumiących. Po bokach ciągną się szpalery z lip i grabów, a przestrzenie między nimi znajdują się rozrzucone tam i sam grusze, wieczne odwieczne kasztany i lipy."

>>> MAPA DOJAZDU<<<


Sławatycze


Sławatycki krajobraz kulturowy został ukształtowany przez wielowyznaniową i wielonarodową społeczność zamieszkującą tą nadbużańką ziemię - katolików i żydów,ewangelików i prawosławnych. Do dzisiaj zgodnie żyją katolicy i prawosławni.
Atrakcję turystyczną stanowią:

  • neorenesansowy Kościół p.w. MB Różańcowej – zbudowany w latach 1913-19, murowany. W ołtarzu głównym obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem z XVII w., na zasuwie św. Michała, barokowy z XVII w., w ołtarzu bocznym obraz Cudu św. Walentego z XVIII w. szkoła Szymona Czechowicza, dawny i żywy do dziś kult, odpust 14.02.
  • cerkiew prawosławna pw. Wniebowstąpienia NMP, zbudowana na przełomie XIX/XX w., bizantyjska z sześcioma cebulkami kopuł, wewnątrz ikony z XVIII w. oraz punickie feretrony.

>>> MAPA DOJAZDU<<<


Okuninka

Wieś letniskowa - leży w środkowo wschodniej części województwa lubelskiego, 7 km na południe od Włodawy przy drodze z Białej Podlaskiej do Chełma. Około 500 stałych mieszkańców, zabudowa rozproszona.
Swą nazwę wieś prawdopodobnie zawdzięcza okoniom żyjącym w jeziorze lub podmokłym zagłębieniom które nazywano "okami". Niezwykle atrakcyjne położenie nad Jeziorem Białym sprzyja rozwojowi turystyki i agroturystyki.
Jezioro Białe, nad którym leży Okuninka, wchodzi w skład najdalej na północny wschód wysuniętej grupy jezior Pojezierza Łęczyńsko - Włodawskiego. W sąsiedztwie największego Jeziora Białego (106ha) występują jeziora mniejsze: Glinki (47ha), Czarne(24ha), Święte(6ha), Rogoźne (6ha), Lipiniec (4ha). Jezioro ma łatwy dostęp do wody, twarde piaszczyste dno. Żyje w nim wiele gatunków ryb, m.in. lin, okoń, szczupak, sielawa, węgorz. Nad jeziorem można spotkać kaczki krzyżówki, perkozy, czaple siwe, łabędzie, błotniki stawowe. Od strony południowej jezioro otoczone jest lasem należącym do Sobiborskiego Parku Krajobrazowego.
Wokół jeziora w odległości 100-150 m od jego brzegów biegnie lokalna droga i zlokalizowane są liczne ośrodki wypoczynkowe. W sezonie letnim czynne są restauracje, kawiarnie, dyskoteki, wypożyczalnie sprzętu sportowego pływackiego i rowerków kartingowych, kładów i kino letnie, boiska do gier i zabaw, camping, pola namiotowe, zakłady gastronomiczne. W centrum znajduje się bankomat. Dzięki najwyższym na całym Pojezierzu Łęczyńsko - Włodawskim wartościom głębokości średniej - 14,1 m ( największa głębokość 33,6 m) i pojemności - 14998 m3 jezioro charakteryzuje się wysoką odpornością na degradację i mimo dużego ruchu turystycznego posiada II klasę czystości.

>>> MAPA DOJAZDU<<<


Sobibór

"Ci z was, którzy przeżyją, niech dadzą świadectwo.
Niech świat się dowie, co się tutaj działo."

Aleksander Aronowicz Peczerski
- przywódca powstania w Sobiborze na kilka chwil
przed jego wybuchem.




SS-Sonderkommando Sobibor – nazwa niemieckiego obozu zagłady funkcjonującego w ramach "Einsatz Reinhard" w latach 1942-1943, w lasach 4 kilometry od wsi Sobibór, niedaleko od linii kolejowej łączącej Chełm z Włodawą.

>>> MAPA DOJAZDU<<<


Włodawa

Miasto powiatowe na nadbużańskim szlaku. Ulokowane na Garbie Włodawskim, w miejscu, gdzie rzeka Włodawka wpada do Bugu. Najważniejszy ośrodek na Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim. Od wschodu granica Włodawy, to granica Państwa Polskiego na Bugu. Od południa i Zachodu sąsiaduje z Sobiborskim Parkiem Krajobrazowym i Poleskim Parkiem Narodowym.
Początki Włodawy nie są znane. W jej nazwie brzmią echa słowiańskich imion żeńskich, tajemnych obrzędów nad mocarną rzeką, radosnych wiosennych nocy. O tę nazwę uczeni wiodą spór, jak to uczeni.
We wczesnym średniowieczu istniał tu prawdopodobnie gród, należący do sieci osadniczej lechickich Grodów Czerwieńskich. Po raz pierwszy Włodawę wspomina ruski kronikarz w Kronice Halicko-Wołyńskiej z racji pobytu tutaj kniazia Daniela, który przybył w te strony wraz z synem po najeździe Tatarów w roku 1241...

>>> MAPA DOJAZDU<<<


Kodeń


Sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej - Królowej Podlasia i Matki Jedności. Kodeńskie Sanktuarium z cudownym obrazem Matki Bożej Gregoriańskiej to najcenniejsze miejsce Podlasia i jedno z najważniejszych Sanktuariów Polski. Cudowny obraz przywieziony z Rzymu przez Mikołaja Sapiehę w 1631 roku został ukoronowany papieskimi koronami już w 1723 roku, a więc tylko 6 lat po koronacji obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. Od ponad 350 lat Kodeń to miejsce działania Najświętszej Maryi Panny.
Historia Sanktuarium i cudownego obrazu Matki Bożej Kodeńskiej jest ściśle związana z rodem Sapiehów. Jednak cała historia zaczyna się znacznie, znacznie wcześniej…
Swój początek ma już w VI wieku, kiedy na piotrowym tronie w Rzymie zasiada papież Grzegorz Wielki. W prywatnej kaplicy papieskiej jak przekazują podania miała wówczas znajdować się cudowna figura Matki Bożej. Papież Grzegorz Wielki postanowił podarować swojemu przyjacielowi bp Leandrowi tę figurę. Biskup umieścił ją w sanktuarium w miejscowości Guadelupe w Hiszpani. Stąd dwa tytuły Matki Bożej : Matka Boża Gregoriańska oraz Matka Boża z Gwadelupy. Jak podaje legenda...

>>> MAPA DOJAZDU<<<


Kostomłoty

Wieś o rodowodzie średniowiecznym. Od 1412 własność zakonu augustianów z Brześcia Litewskiego, od XVI wieku w posiadaniu rodziny Sapiehów z Kodnia. W XIX wieku w miejscowość należała do różnych rodów ziemiańskich. Jednym z właścicieli majątku ziemskiego w Kostomłotach w tym czasie był publicysta Tygodnika Ilustrowanego, Józef Łoski.
Od XVII wieku w Kostomłotach istniała parafia greckokatolicka. W 1875 wierni uniccy zostali administracyjnie podporządkowani Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej. W 1927 obok parafii prawosławnej powstała katolicka parafia obrządku bizantyjsko-słowiańskiego. W okresie międzywojennym w miejscowości dochodziło do wielu konfliktów na tle wyznaniowym.
W 1945 znaczna część mieszkańców wsi została wysiedlona na Mazury w ramach Akcji Wisła. Ich miejsce zajęli Polscy wysiedleńcy z Kresów Wschodnich i migranci.
Od lat 60. XX wieku wieś jest jedynym w Polsce ośrodkiem prowadzenia duszpasterstwa katolickiego w obrządku bizantyjsko-słowiańskim. W 1985 powstał w Kostomłotach dom zakonny Małych Sióstr Jezusa. W latach 1998-2007 istniał dom zakonny marianów. Od początku XXI wieku obserwowana jest również wzmożona działalność Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. W 2003 we wsi został założony męski monaster i parafia prawosławna. Z Dobrowody do Kostomłotów przeniesiono drewnianą cerkiew, służącą obecnie zarówno monasterowi, jak i parafii.

>>> MAPA DOJAZDU<<<



Fundacja Kreacja Magia Rąk



Papier może być „płótnem”, ozdóbką, książką, rzeźbą, ubraniem czyli tworzywem przez który każdy może coś przekazać. Materiał ten oferuje bardzo rozległe możliwości artystyczne. Papier jest tak kruchy jak i mocny.
Nasza strona poświęcona jest temu medium. Prezentujemy tu prace, które wykonane są z papieru jako głównego materiału. Liczymy, że strona nasza stanie się wirtualną wizytówką papierowej sztuki i kreatywnego recyklingu, tworzona przez rzeszę artystów i hobbystów tego rodzaju warsztatu z całego kraju i świata.
My swoje dzieła wykonujemy z dbałością, pasją i zaangażowaniem. Każdy z projektów jest dla nas wyzwaniem a efekt końcowy sukcesem. Tworzenie czegoś z „niczego” to idea którą realizujemy i propagujemy.

Katarzyna i Marcin Lubańscy

>>> MAPA DOJAZDU<<<




Jednocześnie chcielibyśmy podziękować Pani Katarzynie Lubańskiej za udostępnienie zdjęć okolic Kodnia, które zostały umieszczone w naszej galerii w dziale rozmaitości.



Powrót do treści | Wróć do menu głównego